W dni takie jak dziś
Nie chce mi się żyć
Coś wewnątrz mnie umiera.
Niezrozumienie boli
I bardzo mi doskwiera.
Przykro mi, lecz zrobić nic nie mogę.
Tkwię w tym i wyrwać się nie mogę.
Jednak wiarę mam
Że coś się może zmienić
Oby za życia,
A nie w odmętach ziemi.
Jestem skazana na bycie nieszczęśliwą.
Nie ma dla mnie nadziei.
I nigdy nie było.
Jestem sama,
Odtrącona.
Na dnie pośród swojej rozpaczy.
Nie ma już nic, nie ma tu nikogo.
Tylko ja sama, zanurzona w swoim mroku.
Tonę we własnych łzach
I nie mogę złapać tchu.
W końcu przestanę walczyć.
Umrę.
I po mnie też nic nie pozostanie.
Ten czas się zbliża,
Nieubłaganie nadchodzi.
Śmierć jako wyzwolenie?
Czy to nie piękne?
Sami oceńcie.
Dajcie mi już umrzeć,
Nie przeszkadzać światu.
Bo gdy dla nikogo nie jesteś ważny,
To po co żyjesz?
Gdy za słabość, uważasz prośbę o pomoc,
A nikt nie dostrzega Twej męki,
Jesteś sam, jak ja.
Trudno jest prosić,
Tak samo jak żyć.
Więc gdy nie umiesz tego zrobić,
Umierasz wewnątrz sam, jak ja.
Do końca jesteś sam.
Nikt nie będzie tęsknił,
Nikt nie będzie płakał.
A otchłań samotności,
Już na zawsze, pochowa Cię w swojej satynie.
